Jaren van samen leven, lief en leed delen.
Dag en nacht, samen opbouwen naar de toekomst, en dan, dan valt de bom.
Je partner is niet meer. Iemand heeft beslist dat het genoeg was geweest voor jullie twee. Je bent nu weduwe.
Alles is donker om je heen, alle interesse vervalt tot niets.
Zijn glimlach zweeft nog rond, vereeuwigd in een foto. In een kader koud en kil.
Tergend moeilijk om gewoon verder te gaan. Hoe doe je dat, alleen zijn?
De dagelijkse sleur wordt nu je redding.
Gewoon doen wat je altijd deed. De
routine wordt je enige strohalm om
de harde waarheid te negeren.
Maar hoe je ook ontwijkt in
de dagelijkse sleur, De waarheid schreeuwt staalhard: je bent alleen.
Hoe begin je aan zoiets, hoe ga je om met dat plotse alleen zijn? Hoe verwerk je dat, het einde van een leven tesamen ? Hoe ga je om met al die goedbedoelde hulp. Hoe ga je verder?
Glimlach
Weduwe, wat nu ?
Herinner je de goede tijden, herinner wat je samen realiseerde. Overloop al die mijlpalen in jullie leven. Kruip uit dat donkere gat en zet een stap naar het leven. Bedenk hoe mooi het was voor je weduwe werd.
Kijk eens om je heen, velen zijn alleen en op zoek. Er is maar één iemand nodig om terug de start te nemen. Makkelijker gezegd dan gedaan? Ja, dat klopt,..... voor een stuk.
Zou je partner gewild hebben dat jij nu stopt met je leven ? Zou hij je geen nieuwe relatie en nieuw geluk toewensen ?
Zet dan de stap.
Misschien is het dan wel tijd om eens die goede oude vriend te bellen.
Of het moment om nieuwe vrienden, nieuwe contacten te maken. Ze zijn met zekerheid dichter bij je dan je zelf kan bedenken.
MIJN MAN IS PLOTSELING ZONDER VERWITTIGINGEN OVERLEDEN NA EEN OPERATIE DIE GESLAAGD WAS EN KREEG EEN LONGEMBOLIEE....DRIE KWARTIER ERVOOR NOG LIEF BERICHTJE DAARNA NIETS MEER....GEDAAN....ZO PLOTSELING ...IK BEN DE EENZAAMHEID BEU ...MAAR DATINGSITES ZIJN ZO ONEERLIJK...ZOVEEL OPLICHTERS...ENG GEWOON...IK DENK DIKWIJLS DAT IK BIJ EEN WEDUWENAAR DE MEESTE KANS MAAK OP EEN KLIK OMDAT WIJ WETEN WAT HET IS...ELKAAR BEGRIJPEN EN ELKAAR OOK ZULLEN STEUNEN IN ONS VERLIES.....MAAR WAAR IN GODS NAAM KAN JE IN CONTACT KOMEN MET MENSEN DIE HETZELFDE LOT HEBBEN MOETEN MEEMAKEN? IK HOOP OOIT NOG IEMAND TEGEN TE KOMEN DIE ME KAN RAKEN IN MIJN HART!.... Door Pascale uit Lier
------------------------- Mijn man is overleden aan kanker in 2005.ik was toen 41 jaar. Een moeilijke weg hebben we samen met de kids afgelegd om het een plaatsje te geven. Ondertussen zijn de kinderen het huis uit en is het eerste kleinkind op komst. Het gemis nu wordt weer sterker.... ik ben een vrolijke dame die niet somber thuis zit....zeker niet,maar vind het ongelooflijk moeilijk om in een relatie te stappen,wat ik dus in al die jaren nog niet gedaan heb.Nu ben ik er aan toe.... een arm om me heen,wat steun, maar in godsnaam hoe begin ik er aan. ik zocht naar datingsites voor weduwe en weduwnaars omdat ik het gevoel heb dat daar iets meer respect is voor mekaars verleden.... maar blijkbaar vind ik die niet of bestaan ze niet.Voor mij is de tijd gekomen om terug iemand naast me te hebben.... maar durf geen stappen te zetten.... hoe doen jullie dat? liefs Magdje Door Magdje Martens uit Pulderbos
------------------------- op 21 december 2014 zal het 10 jaar zijn dat ik mijn echtgenoot verloor aan kanker. ik heb enorm veel steun gekregen van mijn vrienden, tot een drietal jaar geleden ieder het plots druk kreeg met kinderen en kleinkinderen en er weinig tijd was voor ontspanning en dan val je in een zwart gat.De genegenheid en een goede babbel begin ik te missen Door Nicole uit Wondelgem
------------------------- Ik ben weduwe van dit jaar,ik voel me verlaten en nog het meest door gehuwde vrienden,ik was 43jaar gehuwd en wil niet meer alleen zijn Door Monique Schouteden uit Genk
------------------------- hallo vera Mijn vrouw is begin dit jaar plots overleden. De kinderen en ik hebben er geen afscheid kunnen van nemen. Dit doet vreselijk pijn.Ik heb nog een zoontje van bijna 9j bij me wonen en als hij slapen is voel ik me zo alleen. Dit geraak ik niet gewoon. Nu is de vraag wat jullie hebben gedaan tegen die donkere avonden. Nu probeer ik zoveel mogelijk bezig te blijven door men werk en het huishouden te doen. IK heb het vreselijk moelijk en zeker op de dag van 1 november toen ik het kruisje dat in de kerk omhoog hing moest gaan ophalen en tijdens de kerkviering aan het altaar een kaars laten branden. Het was niet gemakkelijk.
Door Jos uit putte Door
------------------------- Lieve vera hier jan die ook zijn vrouw heb verloren door die enge ziekte , ook nog zo jong 52 jaar was ze , een lieve zorgzame en nooit klagen de vrouw we hadden samen de kinderen groot gebracht we dachten de trein staat nu op de rails ,, we gingen vaak met de camper op uit fietsen was ons leven, plots kregen we te horen dat ze niet lang meer te leven had ,weg alles waarvan ik zo van heb ge houden ik hoef je verder niet te vertellen wat her met ons is gebeurt he,, maar vera als je behoefte heb om een praatje of een wandeling heb een schat van een hond ik wil ook heel graag gewoon vriend schap en nog kleine dingen doen dat mag toch wel hoop dat ik uw nog eens mag spreken anders mag het goed gaan met uw daag groetjes jan Door Jan uit Roosendaal Nederland
------------------------- Mijn man is verongelukt, Ik ben nu ruim vier jaar weduwe. Dank zij de hulp van een psycholoog heb ik het kunnen plaatsen. Echter om een nieuwe partner te zoeken is het nog veel te vroeg, ik kan al glimlachen zoals u zegt en ik denk dikwijls aan de mooie momenten samen met hem.
Soms verlang ik wel naar een levensgezel en een nieuw geluk maar ik weet dat het nog niet kan slagen want ik zal altijd vergelijken Wie die man ook is, hij zal Rob nooit kunnen vervangen en zal altijd tweede rang blijven. Er is tijd nodig om alles een plaats te geven. Misschien komt het ooit en misschien niet Door Vera uit Booischot
