Ik ben een gelukzak. Althans wat mijn relatie betreft.
Mijn partner en ik zijn allebei veertigers, we komen beiden uit een stukgelopen huwelijk en hadden de voorbije jaren dat we samen waren de tijd van ons leven.
Vaak vragen we ons af waarom het veertig jaar heeft geduurd voor we het echte geluk vonden. En wat betekent dat dan, het echte geluk? Heeft het met leeftijd en visie te maken of verandert geluk naarmate je ouder wordt?
Wij genieten op een andere manier van elkaar dan toen we nog jonger waren.
Toen letten we vooral op wat we gemeenschappelijk hadden.
Dat zal nu ook nog wel belangrijk zijn voor ons geluk, maar het zijn vandaag de verschillen tussen ons twee die ons het meeste doen lachen.
We hebben blijkbaar geleerd dat iedereen uniek is en dat er niemand de norm voor een ander kan zijn.
Uitspraken zoals ‘als ik jou was, dan zou ik…’ hebben nauwelijks nog waarde voor samenwonenden. We weten ondertussen dat jij nooit ik zult zijn en omgekeerd ook niet.
Vanuit dat besef samenwonen, brengt heel veel rust en vereenvoudigt het samen zijn. En die vereenvoudiging is minder, maar rijker. Less is more, zeggen de Engelsen.
Er hoeft veel minder dan vroeger. Dat is gek, want de behoefte aan warme liefde vermindert niet met de jaren, wel in tegendeel.
Toch merken mijn partner en ik dat we mekaar probleemloos kunnen laten zijn is de ruimste betekenis van het woord. Ik moet nog steeds lachen om wat zij me een tijdje geleden vroeg: ‘Wil je alsjeblieft NIET met me trouwen?’
Die vraag ontroert me ook nog steeds. Ze getuigt van zoveel vertrouwen (zonder trouwen).
Het antwoord op de vraag: ‘Zoeteke, wat zou jij graag doen vandaag’, impliceert tussen ons geen enkele verplichting. We stellen ze aan elkaar, niet om eraan te voldoen (met of tegen onze zin), maar om mekaars wereld elk moment opnieuw te leren kennen.
Ik wou dat ik uit onze gelukkige relatie de essentie kon filteren, dat ik de onbekende strategie die erachter steekt, bloot kon leggen en met jou kon delen. Het lijkt allemaal zo eenvoudig tussen ons en waarschijnlijk is het ook zo.
Geluk is in wezen simpel. Misschien bestaat echt geluk erin tevreden te zijn met wat er is, in plaats van ontevreden te zijn om wat er niet is.
En lachen. Veel lachen. Lachen om wie we zijn (of maar zijn), lachen met de relativiteit van alles, werkelijk alles. Daar schuilt zo’n kracht in die je kunt delen en die je boven de sleur uit tilt.
Vaak vragen we ons af waarom het veertig jaar heeft geduurd voor we het echte geluk vonden. En wat betekent dat dan, het echte geluk? Heeft het met leeftijd en visie te maken of verandert geluk naarmate je ouder wordt?
