Toen de relatie met mijn man op de klippen liep moest ik het huis verlaten. Logisch, het was zijn huis, hij had het al gekocht voor we elkaar ontmoetten.
Ik had er dertien jaar gewoond, we hadden intussen twee kinderen. Toen we uit elkaar gingen waren die twaalf en negen. Sinds hun geboorte had ik niet meer gewerkt. Je kunt je dus voorstellen in wat voor moeilijkheden ik terechtkwam.
De breuk was niet mijn fout, hij had een ander, maar ik moet toegeven dat we al langer uit elkaar waren gegroeid, en ik besef nu dat het slechts een kwestie van tijd was voor een van ons in de armen van iemand anders zou belanden.
Ik ben geschrokken van de hardheid van mijn ex-man toen. Toen we hadden beslist om te scheiden moest ik meteen het huis uit. Maar alle financiele zekerheid kwam via hem. Ik had altijd van zijn inkomsten geleefd, het huishouden gedaan, de kinderen opgevoed. Het was dom van me maar ik had er nooit rekening mee gehouden dat we uiteen zouden gaan.
Ik kon gelukkig bij een vriendin terecht bij wie ik twee maanden heb gelogeerd. Ik moest werk zoeken, een huis zoeken, zorgen dat ik voor mijn kinderen kon zorgen. Van in het begin hebben mijn ex-man en ik afgesproken dat ze om de week bij mij, om de week bij hem zouden verblijven.
Ik ben mijn vriendin nog altijd dankbaar dat de kinderen toen ook bij haar mochten logeren. Die drukte is niet vanzelfsprekend voor iemand die er toch niks mee te maken heeft.
De zoektocht naar een huurhuis was verschrikkelijk. Ik had wat spaargeld, dus een zekerheid betalen was geen probleem, maar je moet een loonfiche kunnen voorleggen ook. Na enkele weken was ik al aan het werk, via een interimbureau, als secretaresse. Daar had ik destijds voor gestudeerd. Doorheen de jaren was ik altijd bezig geweest met computers, uit interesse, dus ik kende de meeste programma’s. Mijn baas was tevreden over mijn werk.
Toen ik na wekenlang zoeken eindelijk een geschikt huurhuis vond met drie slaapkamers - ik wilde de kinderen een eigen kamer gunnen - wilde de eigenaar me echter geen contract geven omdat ik geen vaste job had. Een interimcontract vond hij te riskant, dat is geeft geen zekerheid van inkomen. Gelukkig wilde mijn baas toen voor me instaan, hij belde de eigenaar op en verzekerde hem dat na de verplichte wachtperiode mijn vast contract zou ingaan. Ik mocht met mijn kinderen het huis betrekken.
We zijn nu zeker twee jaar later. Het blijft een strijd, maar ik blijf vechten. Op je eentje is het heel moeilijk. Ik werk nog altijd op hetzelfde werk, verdien er goed mijn geld, maar de grootste brok gaat op aan de huur en veel extra’s kunnen we ons niet veroorloven. Ik troost me met de gedachte dat de kinderen niks tekort komen, daar zorgt mijn ex voor.
Maar de kosten van het huis zijn allemaal voor mij. Huur, elektriciteit, gas, water, internet, ik lig daar vaak wakker van. Ook het besef dat ik enkel uit deze strijd kan ontsnappen door ooit weer een relatie aan te gaan en met iemand samen te gaan wonen, de kosten te delen.
Brr, ik mag er niet aan denken. Geld maakt niet gelukkig, zeggen ze, maar waarschijnlijk zijn het enkel mensen met geld en voldoende zekerheden die dat zeggen. Het is verdomd moeilijk voor een alleenstaande moeder.
En dan mag ik nog niet klagen, want op vlak van de kinderen is mijn ex-man betrouwbaar en betaalt hij zijn deel. Er zijn veel alleenstaande moeders die dat geluk niet hebben.
Katrien
REACTIES: mijn verhaal lijkt heel sterk op uw verhaal . ik moet ook knokken om de eindjes aan mekaar te knopen , toch geef ik ni op al was het maar voor de kinderen sterkte katrien Door Ameye uit Achterbroek
De breuk was niet mijn fout, hij had een ander, maar ik moet toegeven dat we al langer uit elkaar waren gegroeid, en ik besef nu dat het slechts een kwestie van tijd was voor een van ons in de armen van iemand anders zou belanden. 
