Via mijn praktijk krijg ik nogal wat te horen over relaties. Mensen komen langs voor een bespreking over hun leven.
Tijdens zo’n consult wordt vaak duidelijk dat ze een oplossing zoeken voor een relatieprobleem. Wat in de volksmond de midlifecrisis heet.
Velen van ons kozen hun levenspartner op vrij jonge leeftijd, zeg maar onder de vijfentwintig jaar.
Als je bedenkt wat er allemaal met een mens gebeurt in de loop der jaren, hoe meningen en overtuigingen veranderen, dan moet je verdomd veel geluk hebben om beiden in dezelfde richting te evolueren.
Vaak is dat niet zo en groeien werelden van mensen die mekaar, misschien in een vlaag van tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid, ooit eeuwige trouw beloofden, uit elkaar.
In dat geval kun je, als de consequenties niet te groot zijn, vredig uit elkaar gaan. Maar wat als er kinderen, een huis of andere gemeenschappelijke belangen zijn?
Vaak schakelt een (of beide) partners dan over op een andere modus. Om de zaak te redden, gaan mensen een groot deel van zichzelf wegcijferen.
Of er dan nog sprake kan zijn van geluk is zeer de vraag.
Hoe voelt het voor jou om jezelf niet te kunnen, mogen of willen zijn? Hoe voelt dat voor je partner? Heeft hij of zij dan plots iemand anders aan zijn zijde? En hoe lang houdt een mens het vol om te glimlachen met een hart vol scherven? Mag ik mezelf nog zijn is dan een veelvoorkomende vraag.
Je kunt de vraag ook anders stellen: wat levert het op om jezelf in een relatie weg te cijferen?
Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat relaties een van de meest complexe intermenselijke begrippen is. Het lijkt zo evident om samen te gaan wonen, te trouwen of er een ander soort relatie op na te houden. Ik wou dat ik u het perfecte recept kon aanreiken. Dat ik kon zeggen: mijnheer of mevrouw, op dit en dat moet je letten en dan garandeer ik je geluk met je partner tot het einde van je dagen.
Gelukkig bestaan er ook gelukkige relaties, al zie je veel meer norse of toneelspelende dan stralende paren.
Je hebt het ten dele zelf in de hand of jouw partner zich wegcijfert of niet. Hoe heerlijk voelt het aan om gewoon te mogen zijn wie je bent? Om te beseffen dat jouw partner niet zichzelf als norm hanteert om jou te beoordelen of nog beter, jou helemaal niet beoordeelt maar geniet van wie en hoe jij bent?
Om te zien dat die ander beseft dat jij een uniek exemplaar bent, één van die 7 miljard die op de aarde rondlopen. En waarom zou jij je wegcijferen voor een ander? Waarom zou je zomaar gaan leven volgens de normen van iemand anders als je best zelf weet wat belangrijk voor je is?
Verschillen tussen mensen zijn vaak veel belangrijker en waardevoller in relaties dan gelijkenissen of punten van overeenkomst. Hoe saai zou de boel worden als we het met z’n allen over alles eens zouden zijn of dezelfde smaak zouden hebben?
Ik weet het, gemakkelijker gezegd dan gedaan, vooral als de manipulatie al jaren aan de gang is. Hoe zou het zijn om terug te kunnen keren naar het prille begin van je relatie en dan gewoon tegen die man of vrouw te zeggen wie jij bent en wat essentieel voor je is?
Mocht elke druppel van de oceaan zichzelf wegcijferen omdat hij er niet van overtuigd is dat hij belangrijk is in zo’n watermassa, dan was de oceaan meteen leeg. Laat die druppel maar schitteren zoals hij is. Zoals jij zijn er geen twee…
Velen van ons kozen hun levenspartner op vrij jonge leeftijd, zeg maar onder de vijfentwintig jaar.
