Het is nu meer dan een jaar geleden dat hij ons verlaten heeft.
Ik voelde al langer dat er iets mis was, hij deed ongeďnteresseerd, gevoelloos, ook naar de kinderen toe. Ik weet niet hoelang hij al iemand anders had, op een dag zei hij het me gewoon, zonder enige emotie.
Hij zei dat hij verliefd was op haar en dat hij zou verhuizen. Ik mocht in ons huis blijven wonen op voorwaarde dat ik zijn deel zou uitkopen. Zo zei hij dat.
Toen ging het heel snel, een week later woonde hij al bij haar. En mijn wereld stortte in.
We waren twintig jaar samen, onze dochter is zestien, onze zoon dertien. Naast de emotionele rollercoaster moest ik dan ook weer fulltime gaan werken, omdat ik anders niet rond kom, ik moest de lening bij de bank herzien om zijn deel te kunnen terugbetalen.
Het was hectisch allemaal, de kinderen zijn het merendeel van de tijd bij mij, hun vader zien ze om de veertien dagen in het weekend.
Dan moet je ineens in je eentje twee tieners opvoeden, de kost verdienen, het verdriet en de vragen van de kinderen opvangen én je eigen verdriet zien te verwerken.
Mijn verdriet is nog lang niet verwerkt. Het gaat heel traag.
Ik vraag me af of ik een slechte partner ben geweest, of ik hem heb verwaarloosd op bepaalde vlakken.
Ik heb hem al enkele keren gezegd dat hij mag terugkeren, mocht hij beseffen dat hij zich heeft vergist.
Misschien heeft hij een midlifecrisis of zo.
Maar dan lacht hij me uit, en zegt hij dat hij een avontuurlijker vrouw nodig heeft, niet iemand als ik die enkel leeft voor de kinderen. Zijn vlam heeft geen kinderen.
Ik vraag me af hoe het zal lopen als hun eerste verliefdheid vervlogen is. Ik besef heus wel dat ik hem helemaal uit mijn hart moet bannen, enkel het hoogstnoodzakelijke met hem mag bespreken, anders doet het te veel pijn. Maar het is moeilijk om hem mijn liefde niet meer te kunnen tonen.
Voor een nieuwe relatie ben ik nog lang niet klaar. Ik moet eerst leren inzien dat ik hem niet meer terug mag willen, want dat zou dom zijn. Me zo laten vernederen en het dan gewoon vergeven? En hoe lang zou het duren voor hij me weer beu is? Nee, dat verdien ik niet.
Maar mijn zelfbeeld is op dit moment laag, ik moet eraan werken. Sterker worden. Ik weet niet of ik ooit nog een nieuwe man zal kunnen vertrouwen. Je legt je hart toch bloot en dat kan zo misbruikt worden.
Nee, laat mij voorlopig maar even van de kinderen genieten, van onze band. Ik sluit niks uit voor de toekomst, maar een huwelijk van twintig jaar verwerk je niet op een jaar tijd, daar moet je realistisch in zijn.
Ik ben al blij dat we een jaar verder zijn, dat ik niet meer in die fase van het rauwe verdriet zit, van de reddeloosheid, want dat is de hel.
Het is goed dat het bijna lente is, ik heb zin om buiten te komen, met de kinderen maar ook alleen.
Fietsen, een wandeling aan de zee, dat is mijn voornemen, ik zal proberen te genieten van het moment.
Dat zal niet altijd lukken, dat weet ik, maar ik zal proberen. Meer kan ik niet doen.
Hij zei dat hij verliefd was op haar en dat hij zou verhuizen. Ik mocht in ons huis blijven wonen op voorwaarde dat ik zijn deel zou uitkopen. Zo zei hij dat.
