Je bent single en wil dat graag anders zien? Dan lijk het vandaag de evidentie zelf dat je stappen zet richting internetdaten of een relatiebureau.
Maar wordt die stap door iedereen ook daadwerkelijk zo makkelijk gezet? Is er nog zoiets als een taboe op alternatieve ontmoetingskanalen?
Is er nog een taboe?
In mijn dagelijkse gesprekken met single mannen en vrouwen merk ik dat bewust stappen zetten in je zoektocht naar een geschikte levenspartner, geen makkelijke oefening is. Velen doen er maanden over alvorens ze zich daadwerkelijk aanmelden bij een datingsite, bureau of club en vaak blijft het een keuze die erg gemengde gevoelens oproept.
Die dubbele houding is er altijd geweest, al had die voorheen vooral te maken met een schaamtegevoel. Toegeven dat je single was en dat eigenlijk niet graag wou zijn, was zoveel als zeggen dat er met jou wat scheelde. Die tijd is door, gelukkig.
De happy single
Nog weinig mensen ervaren hun singlestatus als denigrerend. Niet alleen is de groep van alleenstaanden de laatste decennia exponentieel gestegen (single zijn is dus almaar normaler), ook het positieve en genuanceerde beeld dat we via media krijgen, heeft de visie op deze leefvorm gewijzigd. Single wordt nu vaker geassocieerd met vrij en blij dan met eenzaam en triestig.
Dat spreekt ook uit de verhalen die ik vandaag hoor. *" Mijn leven alleen is helemaal niet slecht " *" Ik heb momenten waarop ik me als single intens gelukkig voel."
Toch volgt er dan telkens een maar... *"Het zou leuker zijn met twee " of *" op lange termijn alleen blijven vind ik toch niet zo een aantrekkelijk perspectief."
Dit toegeven vinden nog maar weinig alleenstaanden moeilijk: single zijn heeft voor- en nadelen, net als samen zijn, alleen is dat laatste toch doorgaans leuker, dat is de houding geworden. Maar waarom dan het taboe op dating, op het zoeken naar een levenspartner online of via een bemiddelingsdienst? Daarin speelt een ander soort van kwetsbaarheid de hoofdrol.
Een geschikt lief vinden, daarvoor bestaat er tot op vandaag in de hoofden van de meesten 1 scenario: man en vrouw ontmoeten elkaar, toevallig, en het licht gaat schijnen.
En wie over de juiste capaciteiten beschikt, aantrekkelijk, sociaal vaardig, interessant is, die past in dat scenario en heeft bijgevolg geen alternatief ontmoetingssysteem nodig. Die kwetsbaarheid ontdek ik vaak, heel onderhuids, in mijn gesprekken:
Hoe mensen worstelen met een niet ingevuld verlangen naar liefde en verbinding in hun leven. Hoe moeilijk ze het hebben om de illusie van controle, maakbaarheid van dat leven los te laten. Want dat is het allermoeilijkste aan de stap richting daten, richting bemiddeling: erkennen dat men iets heel graag wil, dat zich inzetten alleen niet leidt tot resultaat, men de assistentie van derden, van een ander kanaal nodig heeft.
Mannen nog vaker dan vrouwen ervaren dit als falen, als een verlies en voelen zich bijgevolg vaak slecht, kwetsbaar, een beetje mislukt bij het nemen van zo een stap. Ik hoor dan reacties zoals: * Zo n stap geeft niet direct een boost aan je zelfvertrouwen * Het streelt niet direct mijn ego * Is het zover gekomen dat ik dit nodig heb?
Het taboe doorbreken, de pluspunten zien
Wie er in slaagt om toch over die brug te geraken, het taboe achter zich te laten, ervaart nadien meestal dat dit gevoel snel gaat liggen, dat de wijze waarop je iemand leert kennen er in wezen niet toe doet.
De stap richting bemiddeling niet zien als een falen, als een verlies, maar als een winst, als een kans, het neemt vaak tijd in beslag.
Lukt het, dan neemt ook de kans op slagen toe.
Is kwetsbaarheid, het durven uitkomen voor je echte verlangens, ook voor je gevoelens van kleinheid, immers geen voorwaarde om tot echte intimiteit, tot verbinding te kunnen komen?
