Met wijdopen ogen zit ik te luisteren naar de stilte.
Niets hoor ik, geen voetstappen, geen dichtvallende deur, niet het gedempte gemompel van een TV op één van de kamers
De kinderen zijn weer weg. Mijn huis is leeg, op mezelf en de poes na.
Die poes die ik me dan toch maar aangeschaft heb tien jaar geleden, om deze momenten van verlatenheid wat draaglijker te maken.
Na al die jaren ben ik er nog niet aan gewend. Net voor het vertrek van wat we tegenwoordig “de kids” noemen heerst er een drukte van jewelste in huis. De spullen dienen gepakt te worden, rondslingerende cursussen wedersamengesteld, partituren bijeengeraapt, vlug nog wat eten en dan …
De smak waarmee de voordeur dichtvalt galmt na in de stilte. Uitgeschud zit ik in de zetel. En nu? De zin om TV te kijken ontbreekt me, op een boek kan ik me niet concentreren, het onkruid in de tuin kan me plots niet meer deren. Verdwaasd en verlaten zit ik voor me uit te staren.
Ver zitten ze niet hoor, amper drie kilometer verderop. Nu ze puberen en hun aktieterrein stilletjesaan uitbreidt waait er wel eens ééntje binnen op een onverwacht moment. Want dan heeft mijn verstrooide zoon in zijn rush toch nog iets vergeten, of komt zusjelief kijken of haar witte bloesje al gewassen is.
Het gevoel van teleurstelling als een gebruikt glas op het aanrecht verraadt dat er iemand langsgeweest is terwijl ik niet thuis was. Wat jammer, wie zou er geweest zijn, en waarvoor - of had er mij misschien iemand nodig?
Soms vraag ik me af hoe zij dit op-en-af gedoe beleven. Mijn zoontje was amper drie, die herinnert zich nauwelijks iets anders. Ik herinner me hoe hij als kleine wijsneus eens afkwam met het weetje dat ik ‘vroeger nog eens bij papa gewoond had hé’. Ja jongen, er bestaat zelfs nog bewijsmateriaal van, de vele fotoboeken waarin niemand nog durft te kijken.
Vrijdag komen ze terug, dan zal het hier weer bruisen van leven, weerklinkt het uitbundige pianospel van mijn dochter tot in de nok van het huis, brult de X-box van mijn zoon daar dwars doorheen. Lachen we ons rot aan tafel.
Maar nu is het nog eventjes oorverdovend stil. Nog zes dagen.
REACTIES: ------------------------- In het begin is het natuurlijk even wennen, maar heb dat leren omzetten in "me" time als dochter weg is, beetje extra werken, eens afspreken met vriend inn en, wat werkjes doen zodat je de week nadien wat extra tijd vrij hebt. Is wat zoeken in het begin maar met de tijd lukt het ook zonder u schuldig te voelen. Door Sabine uit Wetteren
------------------------- supermooi gezegd en met heel veel gevoel!!! als je zo nog eens een dipje hebt sluit je ogen en visualiseer je in een situatie waarin je je graag zou bevinden droom er maar op los!!! voel de liefde het geluk glimlach naar jezelf.... en geloof er echt in dat er ooit een dag komt waarop dit werkelijkheid wordt de kracht van je gedachten zullen hiervoor zorgen ....
Door Lieke uit Sint pieters leeuw
