Een aantal dagen in de maand heb ik een afspraak in de afdeling neuropsychiatrie van een ziekenhuis. Daar is een ruimte voorzien waar ik de voeten van patiënten kan verzorgen.
Een bereidwillige verzorger helpt soms wel een handje. Het is niet altijd evident om de juiste persoon op de stoel voor mij te krijgen.
Sommige patiënten kennen hun eigen naam niet meer, en weten het noorden en het zuiden niet meer te vinden.
Niet dat ik zo een fantastische oriëntatie heb. Deze mensen zijn vooral de tijd en hun geheugen kwijt.
Terwijl ik de voeten verzorg van degene die voor mij zit, vang ik wel eens gesprekken op.
Een dame zit aan tafel. Er komt een heer naast haar staan.
Hij zegt: ‘excuseer, ik ken u van ergens’
Zegt de dame: ‘ik ken u niet’
Hij: ‘jawel jawel ik ken u, van vroeger misschien?’
Zij terug: ‘ nee, ik zou het niet weten’
Hij zegt met overtuiging: ‘jawel ik ken u’
Zij antwoordt: ‘ hoe kan u mij nu kennen, ik weet zelf niet wie ik ben!’
De mensen die ik ontmoet hebben geen tijd omdat ze de kinderen van school moeten halen. Anderen zijn heel boos omdat ze de sleutels van hun huis niet meer vinden.
Een dame vraagt mij: ‘weet jij waar ik de bus kan nemen?’
Wat gebeurt er met ons geheugen als we ouder worden? Waarom kan ‘de wetenschap’ ons niet verzekeren dat we nog weten dat we ouder worden, dat de kinderen allang afgestudeerd zijn, dat we nooit de sleutel zullen verliezen. Er mag niets mis gaan met die grijze hersenmassa of de ellende begint. Ik zie de heer nog voor mij, een infuus, in pyjama, kwijlend door de medicatie, onverstaanbaar sprekend…. Een tijd terug was hij directeur van een school.
Soms vergeet ik ook al eens iets. Sta ik bijvoorbeeld in de keuken en weet niet meer wat kwam doen. Op zulke momenten denk ik plots aan hen.
Zelfs een diploma helpt ons niet, als de grijze massa is aangetast! Dan zijn we allemaal een vogel voor de kat.
Soms vergeet ik ook al eens iets. 
