Er waren verschillende scenario s mogelijk:
ofwel bleef ik alleen, een potje zonder dekseltje, eerder een kommetje dus, gedesillusioneerd en met een verbitterde kijk op het moderne mannendom.
Als ik lang genoeg naar argumenten zocht zou ik er mezelf wel kunnen van overtuigen dat ik best gelukkig was zo.
Ik kon gaan en staan waar ik wilde, selecteerde Tv-programma’s zonder begeleidend gezucht of gemopper, kookte net zo vaak vegetarisch als ik daar zelf zin in had,… en de enige rondslingerende sokken waar ik me kon aan ergeren waren die van mezelf.
Ofwel: de tweede mogelijkheid was een beetje keet schoppen
Bij mijn ex-echtgenoot en na een decennium van co-ouderschap dan toch nog het hoederecht over de kinderen opeisen, zodat zij fulltime de leegtes in mijn bestaan konden opvullen.
Ik heb toen inderdaad een paar schijnbewegingen gemaakt in die richting, maar de ex in kwestie bleek algauw meer gehecht te zijn aan zijn deeltijds vaderschap dan ik verwacht had, zodat de ternauwernood opgedolven strijdbijl onverrichterzake weer begraven werd.
En dan last but not least… die twijfel die bleef hangen.
Wat als bleek dat toch niet alle mannen gelijk waren en er op dit eigenste ogenblik ergens eentje vrij rondliep die wél gevoelig en begrijpend was,
Iemand die doodgewoon naar me zou kunnen luisteren als ik iets vertelde – hij hoefde het zelfs nog niet te onthouden – ,
Iemand die af en toe eens bezorgd om mij zou zijn en die vooral mijn ongeschminkte, geparfumeerd- noch-gebrushte zelf zou aanvaarden zoals het was…
Ach, wat haalde ik me toch in mijn hoofd, dat was een utopie. Alle goede mannen waren immers bezet, welke verstandige vrouw die het geluk had een dergelijke fijne partner gevonden te hebben zou die weer laten gaan?
Stel nu dat ik toch op zoek zou gaan Waar zou ik dan trouwens moeten beginnen? Alvast niet in mijn bestaande vrienden- of kennissenkring, dat stond buiten kijf. En toevallig iemand ergens tegen het lijf lopen was nagenoeg uitgesloten.
Uitgaan was niet echt aan mij besteed en een gesprek aanknopen met een wildvreemde was door mijn terughoudende persoonlijkheid vrijwel ondenkbaar. De schaarse vrijgezellen die ik na mijn laatste persoonlijke oorlog leerde kennen waren trouwens meestal van het tooghangende type waar ik me liever niet mee inliet.
Het vinden van mijn ideale man zou geen sinecure zijn. Ik besefte heel goed dat de lat met iedere ontgoocheling uit het verleden hoger was komen te liggen.
Als ik alle kritieke succesfactoren in beschouwing nam – de talrijke ‘trial and errors’ die met mijn zoektocht gepaard zouden gaan - zou het me vermoedelijk vele jaren kosten voor ik mijn nieuwe levensgezel aan mijn zijde zou weten te staan.
Veel tijd mocht ik nochtans niet meer verspillen; de spiegel verklapte me dat mijn beste jaren reeds achter me lagen…
Lees het vervolg - Mama zoekt een lief
