Ik vermeldde het eerder al: mijn schoonouders zijn dit jaar 50 jaar getrouwd. Ik gebruik de term ‘schoonouders’ ietwat vrijelijk, want mijn ‘vrouw’ & ik zijn niet getrouwd.
Maar niettemin voelen we ons in alle opzichten voor (de rest van) het leven met elkaar verstrengeld; dichter bij het begrip ‘schoonouders’ kan je mijns inziens niet komen.
Afijn – 50 jaar bij elkaar; dat is een hele tijd. (Het geluid dat je zonet op de achtergrond hoorde was afkomstig van een open deur die ingetrapt werd!) Het getal ‘50’ staat al sinds de Oudheid voor afronding, vervolmaking; alsof het nadien alleen maar bergaf kan gaan…
Dat klonk mij iets te luguber, iets te terminaal om hen tijdens de viering in herinnering te brengen. Alsof je door zo’n feest (want dat is het uiteraard geworden…) voorop gaat in je eigen begrafenisstoet!
En dus hield ik het bij een welgemeend: schol, tsjing-tsjing-cheerio; en dat ze nog lang mogen blijven smaken... Geschikt voor alle seizoenen!
50 jaar getrouwd, dat is het gouden jubileum. Over kleuren, smaken & edelmetalen valt niet te twisten… Maar wist je dat je ook al gevierd kunt worden wanneer je het veertien dagen met elkaar uitgezongen hebt?! Een papieren huwelijk, wordt dat genoemd. (Wellicht omdat dan de persoonlijk ondertekende huwelijksgeloften nog vers in het geheugen zitten…)
Op de onvermijdelijke Wikipedia vind je alle verschillende jubileumsymbolen, netjes op een rij: sommigen ludiek van aard (mousseline op 36 jaar; blik na 37-en-een-halve maand); anderen de fantasie prikkelend – Leder na 2 jaar, wellicht omdat dàn de meeste koppels in de slaapkamer druk beginnen te experimenteren teneinde de eerste tekenen van sleur drastisch de kop in te drukken!? – of vraagtekens oproepend...
Zo heb ik beril en porfier, respectievelijk symbool voor 23 en 33 jaar, in diezelfde Wikipedia moeten opzoeken wegens geen idéé hoe die krengen eruit zien. En wie bedacht heeft een 39-jarig huwelijk met crêpe(-papier!?! Of werd hier een pannenkoek bedoeld?!) te vieren, heeft alvast mijn nieuwsgierigheid beet.
We symboliseren onze huwelijksjaarringen met sierlijke houtsoorten (mahonie – 27 jaar; ceder – 49 jaar; gewoon hout, genre stapelbed van een niet nader genoemd Zweeds meubelmerk, voor 5 jaar…), met allerlei (edel-)metalen & legeringen (ijzer op 6; tin op, euh, tien; zilver op 25…), al dan niet elegante baksels (eenvoudig aardewerk op de 9e verjaardag; porselein reeds op 20), verscheidene textielsoorten & weefsels (katoen na 1 jaar, kant na 13, linnen na 19, satijn na 24, flanel na 43…), edelstenen (smaragd, opaal, safier, jade, robijn, barnsteen) & natuurlijke organismen (koraal, tarwe, lavendel, rozen).
Sommige symbolen genieten een dubbel gebruik: koper (12 ½ & 32 jaar), parelmoer (30 & 42 jaar), brons (8 & 22 jaar)… en ook papier komt terug; meer bepaald, op de 37ste huwelijksdag. Zolang dat dan maar geen echtscheidingspapieren zijn!
Met was na 4 jaar wordt wellicht ‘de’ was, dus met bijbehorende mand bedoeld, die tegen dan eindelijk eens uit haar rollenpatroon zou mogen vallen; en de zijde van het 12e jaar is waarschijnlijk een verwijzing naar het soort van draadje waar het echtelijk geluk tegen dan dreigt aan te hangen.
Afijn – 50 jaar bij elkaar: dat is een hele tijd... (Of had ik dat al gezegd?)
