Het Songfestival!
Voor de ene is dat een noodzakelijk kwaad. Voor de andere is het wekenlang aftellen.
En dan is het eindelijk zover! Tegenwoordig mag men drie keer kijken, genieten, beoordelen en punten geven. Dit genot geldt alleen voor degene die hebben afgeteld! De liefhebbers stellen zelf een top-tien samen, soms nog vergezeld van een gokje. Mijn laatste confrontatie met Eurosong staat in mijn geheugen gegrift. Het is een ‘late night’ herinnering.
Een zaterdagavond kwamen vier wandelaars bij ons overnachten in de B&B. De mannen wandelen elk jaar een deel van de route naar Compostella, Spanje. Bij de kennismaking vertelde een van hen dat ze er dertig km hadden opzitten en de dag nadien er ook dertig wilden doen. Ook dit jaar hebben ze hun vrouwen thuis gelaten. Deze route stappen was voor hen een pure mannenkwestie!
Na de maaltijd zag ik ze één voor één wegzakken op hun stoel.
Ik hoorde al een tijdje niets meer op de gang, dus ging ik kijken of ik kon afruimen. In het salon stonden de lege flessen wijn op de tafel. Een van hen had tussen de cd’s een cd met Eurosong liedjes gevonden. Eentje van jaren geleden. Ze raadden om beurt een liedje en zongen dan luidkeels mee.
De voorraad Blauwe Chimay slonk zienderogen. Het gezang werd steeds overtuigender! Ik dacht nog, dit wordt een rustige avond, ten huize B&B. Niet dus. Om 3u ’s nachts heb ik de laatste 4 Chimay ’s ontkurkt… Om 03.30u werd het laatste lied gezonden. Nou ja, gezongen? Op dat moment was niet veel sprake meer van zingen!
De volgende morgen: back to reality!
Allen met een kater! Het is er ene van het soort dat niet direct te temmen is! De ene zag al witter dan de andere. Het was stil. Een echt succes was het ontbijt niet. Ik pakte vol medeleven de overgebleven pistolets in, voor onderweg.
Na veel heen en weer gestrompel, want wat het hoofd vergeet moeten de benen ontgelden, staan ze klaar om te vertrekken. We nemen afscheid en ik wens ze een goede tocht. Misschien had ik toch een paar aspirines moeten meegeven…
