Ik ben een alleenstaande moeder met twee kinderen van acht en vijf. Mijn man is twee geleden verongelukt. Deze zomer ben ik voor het eerst alleen met de kinderen op reis gegaan, naar Tenerife. Ik heb gezocht naar een hotel waar ze kinderkortingen geven, dus qua prijs viel het best mee. Het was nog steeds een flinke hap uit mijn budget natuurlijk, maar de voorbije twee jaar waren we thuis gebleven en de kleintjes vonden het een hele belevenis om voor het eerst het vliegtuig te nemen. Ik trouwens ook, het was de eerste grote reis zonder mijn man, en dat werkte wel op me in. Het verlies verwerk je natuurlijk nooit, maar daar op de luchthaven miste ik hem meer dan ooit, dat kan ik je verzekeren.
Het hotel was all-in, alleen met twee kinderen is dat de makkelijkste oplossing. We zaten vaak bij het zwembad, ik in een ligstoel, die kinderen in het water, en dat vonden ze fantastisch. Dankzij de kinderanimatie waren hun dagen goed gevuld. Na enkele dagen leerde ik een koppel kennen, ze hadden ook twee kinderen, en dat was handig. Als ik even naar het toilet moest hielden zij de mijne in de gaten.
Uiteraard was het leuk om nu en dan van gedachten te kunnen wisselen met andere volwassenen want een hele dag alleen met de twee kinderen is best zwaar. Omdat je de hele tijd met die kinderdingen bezig moet zijn, op den duur ga je dan iets missen, iets wat dieper gaat, ik denk dat elke ouder me wel snapt. Ook moet ik toegeven dat zo’n all-in hotel niet echt iets voor mij is. Vroeger, met mijn man, gingen we meestal met de auto op vakantie naar het zuiden van Frankrijk, en daar logeerden we in kleine hotels en trokken we er de hele dag op uit, de kinderen waren toen nog jonger, en gingen we eten in leuke restaurantjes die we op onze weg tegenkwamen. Dat is toch een heel ander soort vakantie. Dat koppel in het hotel wilde ik ook niet te veel lastig vallen. Die mensen zijn toch samen op reis en daar wil je volgens mij geen vreemde bij, ook al waren zij degenen die mij hadden aangesproken. Ik heb snel het gevoel dat ik tot last ben en dring me niet graag op, hoewel ze dat wellicht niet zo hebben ervaren.
Ik denk erover om de volgende keer een vakantie te boeken voor alleenstaande ouders. Omdat het me gezellig lijkt, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje, we zijn alleen met onze kinderen, en dat alleen is al een enorm raakpunt. Ik denk dat het in een groep ook makkelijker is om leuke uitstapjes te maken die ook geschikt zijn voor de kinderen. Er zijn altijd animators mee, dus zij kunnen het overnemen, de volwassenen kunnen dan even genieten en met elkaar praten.
Misschien stel ik het me allemaal te mooi voor maar ik ga het zeker eens proberen. Ik heb nog niet de tijd genomen om dat soort reizen eens uit te pluizen, maar ik ga het binnenkort zeker doen. En je weet nooit, misschien is er wel een leuke alleenstaande papa bij. Als weduwe met kinderen ontmoet je immers niet snel nieuwe mensen, en ik ben pas 35, ik ben te jong om de rest van mijn leven alleen te blijven. Niet dat dat de hoofdreden zou zijn om zo’n reis met alleenstaande ouders te maken, het zou gewoon een aangename bijkomstigheid zijn.
Ik ben een alleenstaande moeder met twee kinderen van acht en vijf. Mijn man is twee geleden verongelukt. Deze zomer ben ik voor het eerst alleen met de kinderen op reis gegaan, naar Tenerife. Ik heb gezocht naar een hotel waar ze kinderkortingen geven, dus qua prijs viel het best mee. Het was nog steeds een flinke hap uit mijn budget natuurlijk, maar de voorbije twee jaar waren we thuis gebleven en de kleintjes vonden het een hele belevenis om voor het eerst het vliegtuig te nemen. Ik trouwens ook, het was de eerste grote reis zonder mijn man, en dat werkte wel op me in. Het verlies verwerk je natuurlijk nooit, maar daar op de luchthaven miste ik hem meer dan ooit, dat kan ik je verzekeren.
